کد مطلب:50479 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
«اللهم انت اهل الوصف الجمیل و التعداد الكثیر، ان تومل فخیر مامول و ان ترج فخیر مرجو. اللهم و قد بسطت لی فیما لا امدح به غیرك و لا اثنی به علی احد سواك و لا اوجهه الی معادن الخیبه و مواضع الریبه و عدلت بلسانی عن مدائح الادمیین و الثناء علی المربوبین المخلوقین. اللهم و لكل مثن علی من اثنی علیه مثوبه من جزاء، او عارفه من عطاء و قد رجوتك دلیلا علی ذخائر الرحمه و كنوز المغفره. اللهم و هذا مقام من افردك بالتوحید الذی هو لك و لم یر [صفحه 148] مستحقا لهذه المحامد و الممادح غیرك و بی فاقه الیك لا یجبر مسكنتها الا فضلك و لا ینعش من خلتها الا منك و جودك، فهب لنا فی هذا المقام رضاك و اغنیا عن مد الایدی الی سواك، انك علی كل شی ء قدیر.»[1] . خدایا! تویی سزاوار نیكو ستودن و بسیار و بی شمارت ستایش نمودن. اگرامید به تو بندند بهترین امید بسته ای و اگر چشم از تو دارند، این چشمداشت را هر چه نیكوتر شایسته ای. خدایا! در نعمت بر من گشادی و مرا زبانی دادی تا بدان مدح جز تو را نخوانم و بر كسی غیر تو آفرین نرانم. و بدان كسانی را نستایم كه نومید كنند یا گمان آن بود كه نبخشند و زبان خود را بازداشتم از ستودن مردمان و آفریدن راندن بر پروردگار و آفریدگان. بار خدایا! هر ثناگوی را بر ثنا گفته، پاداشی است: جزایی- در خورد ثنای آفرین گوینده- یا عطایی نیكو- سزاوار بزرگی پاداش دهنده. خدایا! امید به تو بستم تا راهنما باشی به اندوخته های آمرزش و گنجینه های بخشایش. خدایا! این بنده ی توست كه در پیشگاهت برپاست، یگانه ات می خواند و یگانگی خاص، تو راست. جز تو كسی را نمی بیند كه سزای این ستایشهاست. مرا به درگاه تو نیازی است كه آن نیاز را جز فضل تو به بی نیازی نرساند و آن درویشی را جز عطا و بخشش تو به توانگری مبدل نگرداند. خدایا! خشنودی خود را بهره ی ما فرما، هم در این حال كه داریم و بی نیازمان گردان از اینكه جز به سوی تو دست برداریم، كه تو بر هر چیز توانایی. انسان نیازمند نیایش است تا خدای خود را بیابد كه در این صورت خود را می یابد و زمینه ی شكوفایی استعدادهایش فراهم می گردد.
انسان به فطرت خود عاشق خدای یگانه ی جمیل است كه تنها او سزاوار پرستش و ستایش و نیایش است. انسان پیوسته در پی این بوده است كه موجودی قابل ستایش و تقدیس بیابد و او را عاشقانه بستاید و بدو نیایش برد و تلاش مربیان الهی پیوسته بر این بوده است كه آدمیان را متوجه تنها معبود شایسته تقدیس بنمایند و راه نیایش او را بدیشان بیاموزند تا این نیاز فطری آدمیان بدرستی پاسخ یابد. پیشوای موحدان، علی (ع) در نیایشی والا چنین سروده است:
صفحه 148.